Hiç bir zaman -çocukluğum da dahil- evlenip mutlu olmayı hayal etmedim. Hayallerim hep okuyup büyük adam olmakla ilgiliydi. Dünyayı biraz daha yaşanabilir kılmak üzerineydi. O yüzden ben hiç bir zaman düğünümü hayal etmedim, mezuniyetimi hayal ettim. Acaba gelinlik bana yakışır mı yerine kep bana yakışır mı soruları meşgul etti aklımı. Kızsal mevzularla uğraşmak yerine kitap okumayı tercih ettim.Hatta böyle kızlara içten içe burun kıvırdım.
En nefret ettiğim insan tipi ''Ayyy! Ben bunu yapamam, şunu giyemem.Sevgilim kızar.'' diyen insanımsı varlıklar oldu.Zavallılıkla suçladım onları hep.Bu dünyada varlıklarını sevgililerine borçluymuş gibi hissettim hep. Sanki sevgilileri kocaları olmasa solup öleceklermiş gibi.
Zaman geldi, anladım.Aslında o insanların da benim de tercihlerimiz çok da bilinçli değilmiş.Hayat bizi bir yerlere sürüklemiş, bazı tercihleri dayatmış.Biz de sanki kendi tercihlerimiz gibi yaşamışız işte.
Şimdi hayatımda sevdiğim bir insan var.Ve biz evleniyoruz.Aman Allah'ım ben evleniyorum.Şaka olmalı.Yok yok şaka değil.Ciddi ciddi evleniyorum.
Öyle açık saçık giyinen bir insan değilim.Yerine göre diyelim.Gel gör ki kıskanan bir insan var.Rahatsız oluyor filan.
Daha önce sevdiğim bir insanı da benzer bir sorundan kaybettiğim için sesimi pek çıkaramıyorum ama yaşamıma , varlığıma birisinin gelip burun sokması hiç hoşuma gitmiyor.Sanki ben bilmiyormuşum gibi.Sanki ben anlamazmışım gibi.Birilerinin benim yerime düşünmesine ihtiyacım varmış gibi. Yani kadınlar bilmez erkekler bilir gibi. Kadın susar, erkek konuşur gibi.-ne çok gibi dedim yahu-
EVLENME ÖNCESİ DEPRESYONDAYIM GALİBA :((
Siz de böyle hissettiniz mi? En önemlisi benim gibi kendini fazla önemseyen bir insansanız, bu his nasıl geçti?
---KİMSEYİ ELEŞTİRMEDİĞİME DİKKAT ÇEKERİM. SADECE FİKİR BEYAN EDİYORUM---