Hayat Dediğin...

İşyerimden bir arkadaşımın ablası benim düğün haftamda (yaklaşık 2,5 ay önce) bir hastalığa yakalanmıştı.

Daha doğrusu hastalığı fark edilmişti.

Ve 2 gün önce önce gözleri görmez oldu, sonra da kulakları duymaz. 

Sonra da acı haber geldi. 

İlk duyduğumda yerimden kalkamadım.

Hiç görmediğim bir insan. 

Hayatının baharında, 2,5 yaşında bir oğlu var.

Hayat dediğin böyle bir şey işte.

Dün bu haberi aldığımda kendimi tembihledim.

Öyle ota, b.ka canını sıkmak yok artık diye.

Çok da kararlıydım aslında.

Oysa bir gün sonra hayat temposunun içinde unutuverdim kendime verdiğim sözü.

Nafile...

Hayat dediğin bir imtihan yeri.

Galiba ben bu dersi vermekte oldukça zorlanıyorum zaman zaman.

Çözüm biraz elitist olmakta yatıyor sanırım.

Ah, bir de uygulayabilsem.

Daha dün akşam blog konusunda dolu dolu hevesim varken an itibari ile hepsi uçup gitti.

Bloga artık böyle iç dökmeler yazmak istemesem de sanırım sosyal medya hesaplarımı -blog dahil- kapatmayı ciddi ciddi düşünmenin vakti geldi.